Ik ben 47 en officieel in de peri-menopauze. Dat klinkt als een belangrijke statusupdate, toch? Alsof ik een nieuwe level heb bereikt in een game waarvan ik de spelregels niet ken. Gelukkig heb ik nog niet veel last, op een paar plotselinge ‘hete’ momenten na—alsof mijn interne thermostaat ineens besluit om op standje sauna te springen. Foggy brain? Check. Soms vergeet ik waarom ik naar de keuken liep, om vervolgens met een banaan en een theedoek terug te komen (want logisch). Maar verder mag ik niet klagen.
Sinds ik begonnen ben met mijn nieuwe opleiding, duikt één onderwerp steeds vaker op: de perimenopauze. Niet alleen in mijn studie, maar ook in gesprekken met vriendinnen. En tot mijn verbazing blijkt dat veel van hen er al middenin zitten! En het gekke is: we praten er nauwelijks over. Hoe dan?!
Waarom eigenlijk? We delen alles – van sportblessures tot slaaptips – maar dit lijkt een onbesproken onderwerp. Terwijl het juist zoveel impact heeft op hoe we ons voelen, slapen, eten en zelfs denken. Tijd om dat te veranderen!
En daarom schrijf ik deze blog. Om het bespreekbaar te maken, ervaringen te delen en samen op zoek te gaan naar manieren om deze fase beter te begrijpen en te omarmen.
Ik zie dus om me heen vriendinnen die er middenin zitten. De hele menopauzale mikmak: slapeloze nachten, moodswings waar je U tegen zegt, gewicht dat zich zonder overleg nestelt op nieuwe plekken en een energielevel dat het tempo van een slak aanneemt.
We bespreken alles. Echt, álles. De details van een tinder date, wat te doen tegen rimpels en ingegroeide haartje tot de precieze details van onze laatste sportblessure. Hoe je na een zware training een trap oploopt als een pasgeboren giraffe. Of hoe we ons druk maken over een broek die nét iets te strak zit na een weekend vol gezelligheid. Maar zodra het gaat over hormonen en overgangsperikelen, wordt het stil. Alsof we collectief hebben besloten dat dit onderwerp in de taboe-hoek hoort. Terwijl de helft van de wereldbevolking dit meemaakt!
Waar schamen we ons eigenlijk voor? Dat we ouder worden? Dat ons lijf ons soms in de steek laat? Dat we niet altijd de ‘perfecte’ vrouw, vriendin of sportbuddy kunnen zijn?
Misschien moeten we het gewoon anders brengen. “Schat, ik heb niet zomaar een opvlieger, ik channel gewoon mijn innerlijke lava-godin.” Of: “Nee hoor, ik ben niet chagrijnig, mijn oestrogeen heeft gewoon vakantie genomen zonder verlof aan te vragen.” Als we er een beetje humor in gooien, wordt het vast een stuk luchtiger.
Het wordt tijd om dat gesprek wél te voeren. Want eerlijk? Dit is gewoon een fase, net als puberteit. Maar dan met minder acne en meer ervaring. En in plaats van ons te verstoppen, kunnen we elkaar juist steunen, lachen om de hormonale chaos en samen uitzoeken hoe we ons zo goed mogelijk blijven voelen.
Dus dames, laten we praten. Over nachtelijk zweten, concentratieverlies en waarom je ineens moet huilen bij een reclame over hondenvoer. En laten we vooral ook lachen. Want als we het normaal maken, voelt het ook een stuk minder groot. Deal? 😉
Liefs Tamara
